شب شام غریبان حسین است

تمام عرش در دامان حسین است

دگر این شب سحر از پی ندارد

که خورشید جهان بی سر حسین است

اصغر که نسیم عشق مویش بوسید

خورشید ولایت سر و رویش بوسید

می خواست حسین تا ببوسد لب او

تیر آمد و زودتر گلویش بوسید

امام حسین (ع) فرمود:

برادران چهار گونه اند:

برادری که به سود تو و به سود خود است،

برادری که تنها به سود توست،

برادری که به زیان توست

و برادری که نه به سود تو و نه به سود خود است.

امام حسین (ع) فرمود:

کاری مکن که از آن پوزش بخواهی،

زیرا مومن نه بد می کند و نه عذر می طلبد

و منافق هر روز بد می کند و عذر می خواهد.

بهـارِ بـاغِ دل از گریـه محـرّم توست

بهشت، برگ گلی از شراره غـم توست

محرمت بـه من احرامی سیـه بخـشید

کسی که مَحرم این جامه گشت، محرم توست

 شوریده سری که شرح ایمان می کرد / هفتاد و دو فصل سرخ عنوان می کرد

با نای بریده نیز بر منبر نی / تفسیر خجسته ای ز قرآن می کرد  . . .

شهادت امام حسین(ع) تسلیت باد

تا قیامت نرود نقش تو از لوح ضمیر

حیرتم کشت، بگو این چه معماست حسین

گر چه شد جوهر عشق از قلم عاطفه پاک

رقم مِهر تو بر صفحه دل هاست حسین

یک زن میان محملی اندر غم و تاب و تب است

این زن صدایش آشناست، ای وای من او ” زینب ” است...

ما سینه زنان رسم جنون باب نمودیم

جان و سر خود هدیه به ارباب نمودیم

از عمق درون ناله و فریاد نمودیم

با سینه زدن زلزله ایجاد نمودیم

پلکی مزن که چشم ترت درد میکند 

پر وا مکن که بال و پرت درد میکند 

میدانم اینکه بعد تماشای اکبرت 

زخمی که بود بر جگرت درد می کند 

با من بگو که داغ برادر چه کار کرد 

آیا هنوز هم کمرت درد میکند 

مانند چوب خواهش بوسه نمیکنم 

آخر لبان خشک و ترت درد میکند 

 لبهای تو کبود تر از روی مادراست 

یعنی که سینه پدرت درد میکند 

می خواستم که تنگ در آغوش گیرمت 

یادم نبود زخم سرت درد میکند 

کمتر به اسب نیزه سوار و پیاده شو از  

 این حجمه های سنگ سرت درد میکند